Загвар өмсөгч, жүжигчин О.Амгаланбаатар өнгөрсөн хавар өөрийн фэйсбүүк хуудаснаа жүжигчин Ц.Батхуяг буюу бидний сайн мэдэхээр Амбийгийн талаарх өөрийн дурсамжаа бичсэнийг уншигч та бүхэнд хүргэж байна. Тэрээр "Содура" уран сайхны кинонд дүр бүтээхдээ түүнтэй хамт өнгөрүүлсэн дурсамжаа ийнхүү тодотгон бичжээ. 

2013 онд "Содура" киноны натурт гараад хэдхэн хонож байтал хошин урлагийн "луугар"-уудын нэг Амбий хэмээх ах арын группийг ахлан ирлээ. Ирсэн өдрөөсөө энэ нөхөр уучихсан юм болов уу гэж эргэлзтэл инээд наргиан, дуу хуур хадааж эхэлсэн. Төд удалгүй Ариунбямба ах, Өөскө ах, Амбий ах бид хэд нэг гэрт ч орж таарлаа. Ийнхүү тэр зуны жаргал зовлонгоо хуваалцсан 60 хоногийн натур эхэлсэн юм. Зуны дэлгэр цагт зурагтай, зураггүй, зугаатай, бас үл ойлголцолтой өдөр юу эс мундах вэ дээ. Тэр бүхний голд эв зүйг нь олж, инээд хөөр бэлэглэж, дурсамж болон хожим нь санагдах дуу шуутай өдрүүдийг бүтээж байсан хүн нь Амбий ах. Бид гурвыг (Бямба ах, Өөскө ах, би) манай мангар гурван хүүхэд гээд өөрсдийгөө "Хар гэрийнхэн" гэнэ. Харин ар талын бүсгүйчүүдийн гэрийг "Ягааны өргөө" хэмээн өргөмжилнө. Гурван тэнэг хүүгээ Ягааны өргөөнийхөнтэй ураг барилдуулна гэж наргина. Шалтгааныг нь "Дан эрчүүд болохоор идэж уух юм тэсгээхгүйн дээр энэ хэд маань бөөстөх шахталаа заваан сууж байна. Тиймээс хар гэртээ гэрэл нэмье" гэж егөөднө. Бид хэд бэр гуйх гэж дуу шүлэг болон олон орсон ч дурлал, ураг барилдах оролдлого бүр маань бүтэлгүйтсэн. Борлогдохгүй гурван хүүтэйгээ болгоно доо гээд маасайтал инээнэ.

Хотод ирээд "Миний тэнэг бага хүү хаана байна. Өлсөөд л явж байгаа биз дээ" гэж хааяа залгана. Өнөөх төсөөллөөрөө иддэг байсан стэйкээ 19-ын "Broadway"-д "больё оо" гэтэл бодитоор нь хэд хэд цохисон доо. "Ах нь өнхрөхөөсөө өмнө хэдэн сайхан кино хийнэ ээ" гэж байнга ярина. Эрдэнэ ах, Жаки ах, Сумъяа эгч гээд "Содура"-гийнхантай кино хийх юм байх. Надад тэр кинондоо бас болоогүй ээ нэг дүр өгчихсөн. Гэвч тэр хүсэл мөрөөдлөө гүйцээж чадаагүй...

Бүр сүүлд бие тэнхээ нь нэлээд муудчихсан байхад би гэж саваагүй золиг залуустай нударга зөрүүлж, Хан-Уулын цагдаа дээр өнжихдөө арга ядаад залгатал ашгүй нэг юм ирж аван аминд орлоо шүү. Над шиг амьдралдаа аав гэж хэлж үзээгүй хүнд натур дээр наргиан болгон дуудаж байсан тэр үг (аав) үнэмшилтэй санагдаж, өмөөрөх хүн ирчихсэн болохоор ч тэр үү, өмөлзөөд уйлчих гээд болдоггүй. Хорин хэдэн жилийн хоосон орон зай дүүрчих шиг цаанаа л нэг сайхан санагдаж билээ. Тэгээд тэндээс гараад жаахан юм ууж суух гэхээр нь "Та болохгүй шүү дээ" гэтэл "Хорин жил хонь шиг амьдарснаас хоёр жил чоно шиг амьдарна аа, ах нь" гэж л хэлсэн. Угаасаа түүний өөрийнхөөрөө, эрх чөлөөт салхи шиг амьдралыг би битгий хэл хэнбугай ч өөрчилж чадахгүй байсан биз ээ. 
Яг л тэр үгэндээ ханхалзаж, өөрийнхөөрөө амьдарсаар хальсан даа. Хоёрхон жилийн хугацаанд надад ийм нандин дурсамж бүтээсэн юм чинь 20, 30 жил ойр байсан хүмүүстээ хэн ч орлож чадахгүй хэтэрхий том орон зайг өм цөм үлдээгээд өр эмтлэн буцаа биз ээ. Гэхдээ амьдарсан шиг амьдарсан хүний орон зай алга болно гэж байдаггүй юм шиг байна. 
Гүйцээж чадаагүй мөрөөдлийг нь салбарынх нь хүмүүс тал талд үргэлжлүүлж байгаа нь сайхан юмдаа. Өнөөх ярьсан кино тань "Говийн домог" болон гарах гэж байгаа гэнэ. Та тэнгэрийн орноос таалан тольдоорой.

Өнгөрсөн нэгнээ дурсахдаа манайхан өөгүй хүн байсан юм шиг магтацгаадаг. Түүнд лав тийм хэтийдсэн уянгын халил, хэлбэр төдий магтаал яавч зохихгүй. Тэр хүний тухай дүгнэлт хийх эрхтэй хүн нь би биш ч "Алдаатай оноотойгоор амьдрал дундуур туучин, эмнэг хангал шиг цамнаж явсан эр хүн шиг эр хүн байсан" гэчихвэл их буруудахгүй байхаа. Амбий ах бусадтай илүүрхэж, ялгаж харьцдаг энэ цагийн урлагийн зарим томчууд шиг "Би"-гээр өвчлөгч нэгэн лав биш байсан. Өглөө сэрэхээ ч мэдэхгүйгээр хүн унтдаг байж өөрсдийгөө дөвийлгөж, бусдыг доош хийх нээрэн хэнд ч ямар ч хэрэггүй зүйл шүү дээ. Амьдрал бусдад муу санах битгий хэл аз жаргалыг нь мэдрээд явахад л хүрэлцэхээргүй ахар богинохон биш гэж үү!!!
Өнөөдөр Цэвэгсүрэнгийн Батхуяг гэдэг хүн амьд сэрүүн байсан бол 47 нас хүрэх байжээ. Аливааг мартахдаа бид хурдан хүмүүс. Амбий ахыгаа энэ өдөр эргэн дурсмаар санагдлаа. Мартаж болохгүй түүх, мартагдах ёсгүй хүмүүс гэж байдаг шүү дээ.