-Сайн уу. Битгий утсаа тавиарай, чамаас гуйж байна!
-Чамд юу хэрэгтэй юм бэ. Чамтай чалчих зав алга, хэлэх гэснээ хурдан хэл!
-Би өнөөдөр эмчид үзүүлээд…
-Тэгээд..?
-Намайг 4 сартай жирэмсэн гэсэн.
-Тэгээд надаар яах гэсийн. Надад асуудал хэрэггүй шүү, наадахаа түргэн янзлуул, ойлгов уу?
-Хугацаа нь хэтэрсэн байна гэнэ. Би одоо яах вэ?
-Миний дугаарыг л мартчих.
-Яагаад март гэж? Хүүе, байна уу, байна уу?
-“Таны залгасан дугаар…”

Гурван сарын дараа.
“Бяцхан хүү минь сайн уу?”
“Сайн. Чи хэн бэ?”
“Чамайг хамгаалах Сахиусан тэнгэр байна”
“Аан, чи тэгээд намайг хэнээс хамгаалах юм бэ? Би энд ганцаараа байна шүү дээ”
“Чи их өхөөрдөм юм аа. Гэдсэнд амьдрах ямархуу байна даа?”
“Надад ч яах вэ, дажгүй л байна. Харин ээж маань л өдөр бүр уйлаад байх юм”
“Хүү минь, битгий санаа зов доо. Томчуул чинь үргэлж л ямар нэгэн юманд санаа зовж байдаг юм. Чи гол нь сайн унтаж байгаарай. Хүч чадалтай болох хэрэгтэй. Хорвоод мэндэлсэн хойно чинь тэр хүч чадал чамд ямар их хэрэг болно гээч…”
“Сахиусан тэнгэр ээ. Чи миний ээжийг харсан уу. Тэр ямархуу вэ?”
“Би үргэлж чиний дэргэд байдаг болохоор харалгүй яах вэ. Чиний ээж их залуухан, бас их царайлаг”

Дахиад гурван сарын дараа.
-Би одоо яаж амьдрах юм бэ. Ядаж байхад өнөөдөр бүх юм гараас унаад юу ч хийж чадахгүй нь. Архи хундаглах гэж байгаа нь энэ гээд хоёр ч удаа савируулчихлаа…
“Сахиусан тэнгэр ээ. Чи байна уу?”
“Байна, хүү минь, яасан бэ”
“Ээж маань өнөөдөр нэг л биш ээ. Өдөржин уйллаа, тэгээд өөрөө өөрийгөө загнаад л байх юм”
“Битгий тоо. Ингэхэд чи хорвоог харахад бэлэн болж байна уу”
“Бэлэн болж байх шиг байна. Гэхдээ би маш их айж байна. Намайг төрөхөөр ээж маань хараад бүр сэтгэлээр уначихвал яана аа”
“Юу гэж дээ, хүү минь. Ээж чинь чамайг хараад заавал баярлана. Чам шиг бяцхан үрийг хайрлахгүй байхын аргагүй шүү дээ”
“Сахиусан тэнгэр ээ. Энэ гэдэсний цаана амьдрал ямаршуухан байна?”
“Энд одоо өвөл болж байна. Эргэн тойрон цав цагаан цасаар хучигдаж, гоёмсог хээтэй цасан ширхэгүүд орчныг бүрхээд гоё байна аа. Чи удахгүй өөрөө энэ бүхнийг харамз”
“Сахиусан тэнгэр ээ. Би хорвоотой танилцахад бэлэн боллоо”
“За тэгвэл, хүү минь би чамайг угтаж авъя”
“Сахиусан тэнгэр ээ… Их өвдөөд… аймаар байна..!”
-Ээж ээ, ямар их өвдөж байна аа. Ёооё, хэн нэгэн надад туслаач дээ… Би ганцаараа яах юм бэ… Маш их өвдөж байна. Хүмүүс ээ, туслаач…

Хүү ээжийгээ өвтгөхөөс айсан уу, юутай ч их хурдан төрөв. Маргааш орой нь хотын захад:
-Хүү минь, намайг уучлаарай. Одоо чинь их хэцүү үе. Ганцаараа чамайг тэжээж дийлэхгүй нь. Би чамтай цуг хаа хүрэх вэ дээ. Гэтэл би чинь залуу хүн. Ирээдүйн амьдрал минь намайг хүлээж байна. Харин чамд энэ бүхнийг ойлгох шаардлага байхгүй ээ. Чи чимээгүйхэн унтаад л өг, тэгээд л бүх юм дуусна шүү дээ…
“Сахиусан тэнгэр ээ. Ээж хаашаа явчихав?”
“Мэдэхгүй ээ, хүү минь. Гэхдээ битгий санаа зов доо. Ээж нь удахгүй эргээд ирнэ”
“Сахиусан тэнгэр ээ, чиний хоолой чинь яачихваа. Чи уйлаад байгаа юм уу. Ээжийг минь буцаагаад аваад ир л дээ. Тэгэхгүй бол би даараад байна”
“Би уйлаагүй ээ, хүү минь. Чамд л тэгж санагдсан байх. Би ээжийг чинь одоохон дагуулаад ирье. Чи харин унтаж болохгүй шүү. Чангахан шиг уйлаад, орилоод байгаарай”
“Үгүй ээ, Сахиусан тэнгэр минь. Би уйлахгүй. Ээж минь намайг чимээгүйхэн унтаарай гэсэн шүү дээ”
Энэ үеэр ойролцоох байшин дотор эхнэр, нөхөр хоёр муудалцана.
-Би чамайг ердөө ойлгохгүй байна. Гадаа харанхуй болчихсон байхад, хаачих гээд хувцсаа өмсөөд байгаа юм бэ, чи. Эмнэлгээс ирснээсээ хойш ааш чинь дийлдэхээ болилоо. Хонгор минь, чи ойлго л доо. “Үргүйдэл” гэсэн оноштой хэдэн мянган хос сайхан амьдраад болоод л байна шүү дээ.
-Би чамаас гуйя. Чи зүгээр хувцсаа өмсөөд надтай хамт гараадах л даа!
-Хаашаа явах юм бэ?
-Хаашаа явах гэж байгаагаа би өөрөө ч мэдэхгүй байна. Надад яагаад ч юм бэ, гарах ёстой гэсэн мэдрэмж төрөөд байна. Чи итгэ л дээ.
-За за. Харин сүүлчийн удаа шүү. Би сүүлчийн удаа чиний үгэнд орж байна шүү.

Хосууд орцноос гараад явлаа. Эмэгтэй нь түргэн алхалсаар нөхрийнхөө урд түрүүлж явна.
-Хонгор минь, чи очих газраа мэдэж байгаа юм шиг л итгэлтэй яваад байх юм.
-Чи ч итгэхгүй л дээ. Намайг ямар нэгэн хүч чиглүүлээд байх шиг санагдаад байна.
-Чшш, чимээгүй бай… Сонсч байна уу, хүүхэд уйлж байна.
-Тийм байна, тээр тэнд харагдаж байгаа газраас хүүхдийн уйлах чимээ гараад байна.
“Хүү минь, илүү чанга уйл. Чиний ээж чинь төөрчихөөд чамайг хайгаад явна. Удахгүй олох байх аа”
“Сахиусан тэнгэр ээ. Чи хаана байж байгаад ирж байгаа юм бэ. Би чамайг зөндөө дуудсан. Би маш их даарч байна”
“Би ээжийн чинь хойноос яваад ирлээ. Тэр одоо их ойрхон ирж явна шүү”
-Ээ бурхан тэнгэр минь! Энд чинь үнэхээр хүүхэд байна шүү дээ! Бүр осгочихож. Алив, хурдан гэртээ аваачия. Бурхан тэнгэр чи бид хоёрын залбирлыг сонсоод хүүхэд илгээсэн байна шүү дээ…
“Сахиусан тэнгэр ээ. Ээжийн маань дуу хоолой өөр болчихсон байна уу даа”
“Хүү минь, эртнээс энэ дуу хоолойд дасаарай. Энэ бол ЖИНХЭНЭ ЧИНИЙ ЭЭЖ ШҮҮ”

Эх сурвалж: uynaa.wordpress.com