Эртээ дээр үед юм гэнэ, хоёр золбин гөлөг идэх юм гуйхаар хот айл дээр очжээ.

Хоёр гөлөг ярилцаж гэнэ.

За би энэ айлаар, чи тэр айлаар ороорой. Гарч ирээд уулзъя гэжээ.

Эхний гөлгийн орсон айл баян ч гэж жигтэйхэн, адуу мал нь багширч байж. Жаахан ч гэсэн идэх юм өгөх болов уу гээд баян айлд дөхөж очтол баян айлын ааштай эхнэр:

Хаанаас ирсэн муу золбин гөлөг вэ, зайл жов гээд чулуу шидээд хөөжээ. Юун идэх юм өгөх байтугай чулуугаар хөлийг нь хуга шидэж гэнэ.

Нөгөө нэг гөлөгнгий очсон айл ядуувтар, олон хүүхэд бужигнасан айл байжээ. Гэрийн эзэн гөлгийг хараад өрөвдөж:

-Эхнээр, энэ гөлөгт хоолноосоо цадтал нь өг, хэдэн муу бор хүүхдээс минь ялгаа юу байхав, өлсөж ядарч яваа амьтан байна, буян бологamp; гэжээ. Тэр гөлөг ч цадталаа идэж гэнэ.

Хэсэг хугацааны дараа хоёр гөлөг уулзжээ.

Эхний гөлөг хэлж гэнэ: За, би үхээд энэ баян айлд хүү болж төрнө. Багаасаа бие муутай болж, хамаг эд хөрөнгийг нь үрж байгаад үхнэamp; гэж гэнэ.

Нөгөө гөлөг нь ийнхүү хэлжээ: Би энэ ядуу айлд хүү болж төрөөд, эрийн цээнд хүрэхээрээ аав ээж ах дүүгээ асарч,

жаргаанаamp; гэжээ.

Сарын дараа айлын эхнэрүүд хөл хүндэрч, цаг нь болохоор зэрэг нярайлжээ.
Баян айлын хүү бие турьхан, өвчин ороодог, аль л сайн эмч домч, лам бөөгөөр явж эд хөрөнгө нь ч дундарч. 16 хүрдэг жилээ өнгөрч гэнэ.

Ядуу айлд сайн хүү төрж, хамрын ханиад ч хүрэлгүй эрүүл чийрэг өсч, эрийн цээнд хүрээд, гэр бүлээ тэтгэн дэгжээсэн гэдэг.

Эх сурвалж: Фэйсбүүк